Nawracające infekcje u dzieci zawsze budzą niepokój rodziców. Zwłaszcza jeśli problemy ze zdrowiem pojawiają się również poza sezonem jesienno-zimowym. Wielu z nich, nie bezpodstawnie, szuka pomocy u laryngologa. Przyczyną problemów niemal zawsze jest trzeci migdał u dziecka. Jaka jest jego rola i kiedy należy mówić o patologicznym przeroście migdałka gardłowego?
Czym jest trzeci migdał u dziecka?
Trzeci migdał, w całości zbudowany z tkanki limfatycznej, stanowi część układu odpornościowego i jest zlokalizowany na tylnej ścianie gardła, tuż za podniebieniem. Rozwija się do około 5. roku życia, a po ukończeniu 7. roku życia najczęściej zanika. Dzieje się tak, ponieważ traci dotychczasowe znaczenie w układzie odpornościowym.
Rola trzeciego migdała w dziecięcym układzie odpornościowym
Trzeci migdał u dziecka ma bezpośredni kontakt z wirusami i bakteriami i stanowi swoistą barierę ochronną organizmu (w przypadku infekcji zwiększa swoją objętość). Prawidłowo, po zakończeniu leczenia powinno dojść do samoistnego obkurczenia się migdała gardłowego. Problem pojawia się w sytuacji, gdy ten ulega przerośnięciu – wówczas, ze względu na nienaturalnie duży rozmiar, może powodować wiele kłopotów, m.in. trudności z oddychaniem, bezdech, infekcje uszu i pogorszenie słuchu, a także – trudności dotyczące rozwoju mowy.
Patologiczny przerost migdałka gardłowego – przypadłości towarzyszące
Chociaż rola trzeciego migdała u dzieci jest znacząca (migdał gardłowy stanowi pierwszą barierę układu immunologicznego), w sytuacji patologicznego przerostu może być przyczyną nieprzyjemnych (a często również niebezpiecznych) przypadłości. Nieprawidłowemu powiększeniu trzeciego migdała najczęściej towarzyszą:
- nawracające zapalenie zatok,
- nawracający nieżyt nosa i zaleganie wydzieliny śluzowej, a w konsekwencji – mówienie przez nos (nosowanie zamknięte) i możliwe nieprawidłowości w rozwoju mowy,
- często otwarta buzia (również w trakcie snu), umożliwiająca swobodne oddychanie, a w efekcie – przesuszenie gardła, kłopoty ze snem, zmęczenie i obniżona koncentracja,
- próchnica spowodowana przesuszonym szkliwem,
- deformacja twarzy, będąca konsekwencją stale otwartych ust,
- pogorszenie się słuchu, będące konsekwencją powtarzających się infekcji ucha, a w skrajnych przypadkach – całkowite uszkodzenie słuchu.